Georgië kreeg als eerste land te maken met Ruslands assertieve politiek: al in 2008 was er een kortstondige Russisch-Georgische oorlog. Ook nu wordt het land meegezogen in de geopolitieke ontwikkelingen rondom Oekraïne: Georgië wordt overspoeld met Russische vluchtelingen en zit ingeklemd tussen Rusland en het Westen. Dit is geenszins nieuw, want deze positie loopt als een rode draad door de ingewikkelde geschiedenis van Georgië. Gelegen op de zuidelijke Kaukasus ligt Georgië op het raakvlak van grootmachten. Door de eeuwen heen botsten hier de geopolitieke belangen van Rome, Byzantium, Perzië en Turkse stammen. Ook Arabieren en Mongolen lieten hun sporen na. Overheersing is dan ook een nationaal verhaal. Vanaf de 15e eeuw domineerden het Ottomaanse Rijk en Perzië, en in de 18e eeuw toonde ook Rusland zijn interesse. Geopolitiek maakt dat Georgië een precair bestaan kent gedurende zijn geschiedenis. Het bepaalde ook dat het land een van de eerste landen was waar Christendom de algemene godsdienst werd. De twintigste eeuw wordt gedomineerd door de verschrikkingen van het Sovjet-bewind. Georgië is daarin een slachtoffer, maar deze rol is complexer: Jozef Stalin was immers een Georgiër. Deze geschiedenis komt ook aan de orde in de goed gelezen roman van Nino Haratischwili, Het achtste leven. De huidige onafhankelijke staat ontstaat zelfs pas aan het einde van de 20ste eeuw. Het werd echter meteen opgeschrikt door grote binnenlandse conflicten en een korte burgeroorlog. Democratie kwam pas later met de Rozenrevolutie van 2004. Uiteraard moet het geopolitieke spel tussen Rusland en het Westen worden besproken.